یکبار مامان برام تعریف می‌کردن که در قدیم اعتقاد داشتن که در جایی سری و راز آلود، یه چشمه وجود داره. چشمه‌ی آب زندگانی. هر کس از این آب بخوره هرگز نمی‌میره و تا ابد باقی و برقراره. خیلی‌ها همه‌ی عمرشون رو صرف پیدا کردن این چشمه و رسیدن به عمر جاودان کردن اما هیچکدوم موفق نشدن. همه به این دنیا اومدن، مدتی زندگی کردن و بعد ناگهان مردن! زندگی جاودانی در کارنبود! ماجرا خیلی ناامید کننده بود. میای و مدتی هستی و بعد ناگهان مجبوری که همه چیز رو رها کنی و بری. هیچ چیز باقی نمی‌مونه ازت، هیچ چیز! اما انگار ماجرا دقیقا اینجوری نیست. یه عده ای هم هستن که به این دنیا اومدن و مدتی زندگی کردن و بعد ناگهان از این دنیا رفتن اما هرگز نیست و نابود نشدن. اونها جایی باقی موندن، در یک بنای زیبا و مفید، لابلای بیت‌های زیبای یک شعر، میون خطهای یک کتاب، و یا جایی عمیق در قلب انسانهای اطرافشون! اونها چشمه ی آب حیات رو پیدا نکردن اما با یادگارهای زیبایی که در این دنیا به جا گذاشتن خودشون رو تا ابد جاویدان کردن. و من، “آریا”، به دنبال پیدا کردن این یادگارها هستم. یادگارهایی که انسان‌های ساده و عادی مثل من رو، تا ابد در یادها و قلبها جاودان می‌کنه. اگر شما هم به این موضوع علاقه دارید مجموعه ی “یادگارها” حتما توجهتون رو جلب خواهد کرد.