De Week van Verbeek

Podcast | BNR

Zaterdag lees ik in het FD een alarmerend essay: Nederland wordt steeds minder populair bij expats – het woord expat is zelfs een scheldwoord geworden. Foei, Nederland! De schrijver schetst een beeld van een bekrompen en benepen natie, de spruitjeslucht is niet te harden.

Een paar uur later sta ik in de Albert Heijn, waar ik eens in zoveel tijd de Voedselbank help bij de inzameling. Het is triest dat het nodig is, maar zo’n middagje is geweldig voor je vertrouwen in de mensheid. Mensen van allerlei pluimage geven wat zij kunnen missen

Bijvoorbeeld een groepje jongens, trainingspak met bontkraag – u kent ze wel. ‘Hallo jongens, willen jullie iets meenemen voor de Voedselbank?’, zeg ik. Er volgt wat besmuikt gegiechel. Dan draait er een zich om: ‘Is goed, meneer.’ Even later komen ze terug: voor zichzelf blikje energy drink en bladerdeegproduct, en voor de Voedselbank een pakje pasta.

Een groep mensen waar je altijd op kunt rekenen dat ze niets inleveren, zijn daarentegen internationals. Op het hoofd een enorme koptelefoon, en nog grotere verontwaardiging als ze die af moeten om te horen wat je te vertellen hebt. ‘I’m sorry, not interested’. Even later alsof het de schuld is van de Voedselbank dat er heel even geen mandjes zijn. ‘Excuse me, where are all the baskets.’

Hiermee doe ik natuurlijk die Ierse mevrouw tekort die voor een godsvermogen aan maandverband doneerde, of de Amerikaan die genoeg Olvarit gaf voor een half weeshuis. Het gaat er ook niet om waar die mensen vandaan komen, Nederlanders zijn over de grens ook geen pretje. Maar de tijdelijke aard van het verblijf van expats zorgt voor een hotelkamersfeer: op een gegeven moment ga je weer. Daarom ben je vooral bezig met je eigen vermaak en laat je je rommel het liefst opruimen door een ander.

Maar een land is in de eerste plaats een plek waar mensen leven. Het lijkt mij helemaal niet gek als we daarom vragen of mensen daar ook wat voor over hebben. Dus lieve expats, leer eens wat Nederlands, doe leuk mee. Dat vragen we namelijk ook van mensen die hier binnenkomen via een AZC.

Dit is een column van Julian Verbeek