Bugünün de yarını var

Seda’nın Sesi

Keder ve yas, vücudumuzda işlenmeden, sindirilmeden bırakılan en yaygın duygulardan. Çoğumuza kederle ne yapılacağı, ya da kederin hayatın normal bir parçası olduğu ve onu ifade etmenin güvenli olduğu asla öğretilmediğinden, bu duyguyu nasıl yaşayacağımızı bilmeden kalmamız çok anlamlı. Bu da keder ve yas duygusuna bir yabancılık ve kopukluk yarattığı gibi, onunla yüzleşmeye karşı bir korku ve direnç yaratıyor. Bundan dolayı da yüzleşmek yerine her şeyi içimize atıyoruz. Severiz. Kaybederiz. Çenemizi sıkar ve kederi yutarız… Ancak keder öylece kaybolup gitmez... Tam tersine vücudumuza yerleşir... Mühürlü, istiflenmiş olarak saklanır... Ta ki vücut artık hepsini içinde tutamayana kadar... Yuttuğumuz diğer ifade edilmemiş duygularla karışan keder dışarı sızmaya başlar. Fiziksel belirtiler, etrafla, başkalarıyla ve kendinden kopukluk, yakınlık korkusu, anksiyete, depresyon öfke gibi gözükür bu sızmalar. İçimizde yükselen ve büyüyen keder, enerjimizi, neşe ve keyif alma kapasitemizi emip yok ederek, değersizlik ve kopukluk duygularını sürdürürken, bir yandan da bedenimizde koruyucu kalıpların oluşmasını teşvik eder. Fiziksel ve enerjik bir zırh tabakası kalbimizi daha fazla acıdan korumak için oluşur... Güvenli ve destekleyici bir ortamda tutulmak, yasın bedenden ve bünyeden bırakılmasının etkililiği ve verimliliği için ayrılmaz bir unsurdur. Ve ancak bu sağlandığında, kendimize alan tutabilme kapasitemizi genişleterek, tekrardan berrak düşünebilir, yarınımız için plan yapabilir ve bir başkası için orada olabiliriz. Kendi kederinize dokunmaya hazır olduğunuzda, ve bunu size alan tutabilecek ve buna niyetli biriyle yapmak istediğinizde, birlikte nasıl çalışabileceğimizi anlayabilmek için bana ulaşabilirsiniz. Sevgiyle kalın