KÂNÛNÎ’NİN DEVLETİN BEKAASI İÇİN OĞLUNU FEDÂ ETMESİ - 18 ARALIK 2024 - MEVLANA TAKVİMİ

Mevlana Takvimi

Cihan padişahı Kânunî son zamanlarda yanlış lanse edilen bir padişah olmuş, hatta bazı maksatlı tarihçiler tarafından Kanunî karısı Hürrem Sultan’ın sözüne uyup, dirâyetli oğlu Mustafa’yı öldürterek, yerine Hurrem Sultan’dan olan II. Selim’i tahtın varisi yaparak böylece Cihan Padişahı’nın, Cihan İmparatorluğu’nu karısına olan zaafına kurban ettiği iddia edilmektedir. Fakat yine bu tarih kitaplarında, Hürrem Sultan’ın büyük oğlu Şehzade Bayezid’in çocuklarıyla sığındığı İran hükümdarı tarafından, Kanunî’nin ricasıyla boğduruldukları yer almaktadır. Mustafa’yı boğdurtacak, II. Selim’i tahta geçirtecek kadar Kanunî’ye hâkim olan Hürrem Sultan, niçin oğlu Bayezid’i ve torunlarını kurtarmadı? Annelik şefkati sadece II. Selim’e mi aitti? Kânûnî Sultan Süleyman, 1553 senesi Ağustos sonunda Nahcıvan sefer-i hümâyûnuna çıktı. Bu müddet içinde, Şehzade Mustafa hakkında bir takım haberler aldı. Bunlarda da onun saltanat dâvasında ısrarlı bulunduğu, hattâ bunun için İran’la elbirliği ettiği ve hattâ “lihye (sakal)” koyuverdiği bildiriliyordu. Sakal koyuvermek ise bir şehzade için, saltanat dâvasına kıyâm demekti. Osmanlı şehzadeleri sultan oluncaya kadar sakal bırakmazlardı. Herhalde Kanûnî’nin bu işi iyice tahkik ve tedkîk ettirdiği, netîcede Şehzade Mustafa’nın isyanına kani bulunduğu anlaşılıyor! Kanûnî şeriate uymaya son derece ehemmiyet veren, vatan ve devlet endîşesini her türlü beşerî zaafların üstünde tutan, milletinin zararda olmaması, dahilî bir harb geçirmemesi için kendini dertlendiren bir pâdişâhtı. Kânûnî bütün hislerini ve aklını “devlet-i ebed müddet”in bekâsı davasına vermişti. Bu sebeple oğlunu Aktepe mevkiindeki ordugâhında idam ettirdi. Şehzadenin cenaze namazını kendisinin kıldırmak isteği, defalarca şiddetli gözyaşlarından namazı bozduğu rivâyet edilir. Bütün şu olaylar onun ne kadar acı ve kederlerle, ne iç paralayıcı mes’uliyetlerle bu kararı verdiği, bunda da sırf dînin selâmeti ve devletin bekâsı endişesinin rol oynadığını gösterir. (Ziya Nur Aksun, Osmanlı Tarihi, s.315-316)