مردم‌شاهی ۳۰ (جمهوری ایرانی)

فرهنگ اصیل ایران / The original culture of Iran

فرهنگ‌شهر . . . سرپیچی، یکی از اصول برجسته‌ی جمهوری ایرانی است. ما بر پایه‌ی خرد خود، چنین حق و قدرتی را داریم. حقی که در شاهنامه، در داستان کاوه آمده است. کاوه‌ای که در فرهنگ ایران نماد گوهر ایستادگی در برابر اصل بیداد (آزردن جان و خرد) است. خرد شاد بهمنی، که ضد خشم است. به چم، جمهور مردم حقانیت به حکومتی می‌دهند، که بر پایه‌ی خرد بهمنی باشد. به دیگر سخن، خودشان بر خودشان حکومت (ساماندهی) کنند. این خرد بهمنی که در گوهر هر آدمی هست، و نادیدنی و ناگرفتنی است! در ارتا، که داد باشد، پیکر می‌یابد و دیدنی می‌شود. این ارتا یا ارس یا ایرجی... که بن همیشه نو و تازه شونده در زمان باشد، سیمرغ یا مرغ نامیده می‌شد. فروهر، ارتافرورد، همان مَرَغَ است، که امروزه گویش مُرغ به خود گرفته است. واژه‌ی مرغ، همچون مرغزار، مرغاب... در زبان ما، نشانه‌هایی از چم این مهم هستند. نام دیگر این ارتا، که بسیاری از به اصطلاح شاهنامه شناسان ما از آن ناآگاهند، چون بر روی پوسته نشستند و بیشتر به تصحیح ابیات و روایت و حکایتی کردن آن مشغولند! کاوه بوده است. در سانسکریت، برآیندهای گوناگون کاوه را می‌توان یافت. یکی از نام‌ها یا ویژگی‌ها، فرزانه است. دیگری سرود خوان، دیگری ونوس که در فرهنگ ایران رام باشد، که خدای موسیقی و آواز و رخس و شناخت و پیکریابی سیمرغ در زمین است. و دیگری جغد است، که در دوران چیرگی اسلام، شوم ساخته و به ویرانه تبعید شد! چرا؟ چونکه جغد، اینهمانی با بهمن، با خرد بنیادی آدمی داشته است، که جهان را سامان می‌دهد و نوآور است و اصل نگهبانی اجتماع و شهر است. مرغی است که در تاریکی می‌بیند، و بینش آرمانی ایرانی، بینش در تاریکی بوده است. بدینسان خردی را که اصل آباد سازنده‌ی گیتی بود، تبدیل به اصل ویران کننده کردند. رد پای هویت کاوه در شاه‌نامه(نامه سیمرغ)؛ مرا بود هژده پسر در جهان / از ایشان یکی مانده است این زمان / ببخشای بر من یکی درنگر / که سوزان شود هر زمانم جگر / اگر هفت کشور به شادی تراست / چرا رنج و سختی همه بهر ماست / کسی کو هوای فریدون کند / دل از بند ضحاک بیرون کند... این چه کسی است که نوزده پسر دارد؟ شماره‌ی نوزده در گاهشمار ایرانی، که هر روز آن دربرگیرنده‌ی نام‌های خدایان ایران زمین بوده است، روز سیمرغ یا همان ارتافرورد است، که به مانای دادی است که شکست ناپذیر است و دوباره و دوباره رستاخیزی بپا می‌کند. فراموش نکنیم ضحاک، که در اصل شاه هزار ساله‌ی ایران نبوده است! بلکه خدایی که مغز (خرد) جوانان ایران‌زمین را می‌خورده است، شوربختانه در شاه‌نامه پوشانده مانده است! به دلیل دستکاری‌های موبدان زرتشتی در زمان ساسانیان که برای مسخ فرهنگ نخستین ایران صورت گرفته بوده است. چراکه نمی‌خواستند یکی از بزرگترین دلیری‌های ایرانی، که جنگیدن (سرکشی) حتا با خدایان خونخوار باشد را نشان بدهند، و بدینسان بدست فراموشی بسپارند و الهیات زرتشتی را در برابر سرپیچی مردم حفظ کنند